چرا طلبه‌ها باید میلیاردر باشند؟
اظهارات ناقص و عجیب یک روحانی در خصوص زندگی طلاب با واکنش‌های متعددی در داخل و خارج حوزه علمیه مواجه شد.
به گزارش تازه نیوز، انتشار ویدیویی از سخنان حجت الاسلام احمد رهدار در توییتر که با انتقاد به وضعیت معیشتی روحانیون بر ضرورت ثروتمند شدن آنها در مقابل «زندگی طلبگی» تاکید می‌کند با واکنش منفی در شبکه‌های اجتماعی مواجه شده است.
حسین دهباشی در رشته توئیتی در این‌باره نوشت:
آن برادری که به تعبیرشان اغلب ائمه ع میلیاردر بوده‌اند از قلم انداخته که به دسترنج خویش و در جامعه‌ای ثروتمند ‐از غنائم فتوحاتِ صدرِ اسلام‐ چنین بودند و در مقام مثال، نظام حاکم کمک‌خرجی به خبرگزاری حوزه یا شهرک مسکونی حوزویان نمی‌داده و در ساختاری که ولی‌فقیه فرمانده کل قوا است چه حاجتی است که شیخی در قم ‐به تعبیر خودش‐ لشگر داشته باشد تا به جنگ آمریکا برود؟
دیگر آنکه زندگیِ طلبگی و قناعت مادی، تربیتی است که دوست و دشمن قبول دارند که هردو رهبر ج.ا در زندگی شخصی به آن عامل بوده‌اند. از امام خمینی ره مکرر روایت شده که هربار ائمه جمعه یا نمایندگان‌شان از کمبود بودجه‌ی دفاتر گله کرده‌اند، پاسخ داده: “آقایان طلبه باشند”. میزانِ معاشِ فردیِ رهبری فعلی نیز ‐بی‌هیچ مبالغه‐ در سطحِ اضعفِ مومنین است. آیا اسوه‌هایی درست‌تر از این‌وجه از زندگی ایشان برای پیروان‌شان وجود دارد؟
موقوفاتِ چند پاساژ در تهران یا هتل شاه عباس در اصفهان یا مغازه‌های صفائیه در قم، در برابر کل خزانه و اقتصاد مملکت که تحت اشراف ولی‌فقیه است، قطره‌ای هم نیست و لابد تصدیق می‌فرمائید حمایتی که از حوزه می‌شود ‐گرچه شاید هنوز کافی نباشد، خیلی بیشتر از سهم موقوفات آن است و آیا در شرایطی که اغلب اقشار مردم تحتِ فشارند، بیشتر از این ممکن است؟
انصافا شهریه‌ی طلّاب (که البته هرگز نباید آن را پس بدهند) به نحو حیرت‌انگیزی کم و زندگی با آن کمابیش سخت است. اما آیا همین شهریه‌های ناکافی، در مجموع از وام‌های دانشجویی (که بلافاصله پس از پایان تحصیل باید همه‌اش را پس بدهند) بیشتر نیست؟ برای برادران حوزوی، خواندن کتاب از روی تبلت یا لپ‌تاپ دشوار و نسخه‌ی کاغذی ارجح است؟ حق دارند. اما دانشگاهیان چه بگویند؟ که بسیاری درس را از روی گوشی می‌خوانند. گاه بهتر است آدمی زندگی خودش را با زندگی اقشار فرودست مقایسه کند.
مقایسه کنید مدل سربازی رفتن حوزویان و دانشگاهیان را. سختی کاریابی و میزان حقوق این‌ها و آنها را. نحوه برخورد اداری با طلاب و شهروندان عادی را. کدام‌یک از شما از عواقب نقد دیگر اقشار جامعه می‌ترسید؟ اما حتی من از بازخورد و برخورد با نوشتن همین چند توئیت برادرانه نگرانم. نباشم؟
کیست که نداند هر طلبه‌ی تازه‌واردی هم حق دارد ‐بی‌هیچ دلهره‐ و حتی با نام و نمایه‌ی واقعی خودش، بدترین توهین‌ها و تهمت‌ها را از حرام‌زادگی گرفته تا جاسوسی به عالم و آدم ببندد. ولی اگر کسی در برابرشان ‐خدای ناکرده‐ جیک بزند، فقط خدا عاقبت‌اش را به خیر کند. فی‌المثل نگارنده پارسال نوشت چرا قم را قرنطینه نکردید، به جز صدها تهدید و دشنامِ واقعا رکیکی که از خواهران و برادران طلبه خواند و شنید، هنوز سرگردان و تحقیرشده در دادگاه‌ها است.
آمارِ عملکردِ دانشگاه‌ها روشن است. با همه‌ی سختی‌ها و توسری‌هایی که نظامِ آموزشِ عالی خورده، میزان رشد مقالات علمی، جای بسی افتخار دارد. از موشک‌هایی که ضامن دفاع این کشورند تا پزشکان و پرستارانی که جانانه در برابر کرونا مدافع سلامتیِ ما هستند، همگی حاصل دانشگاه‌اند. نازنین برادران حوزوی اما ‐با وجود همه همایش‌ها و حمایت‌ها و نکوداشت‌ها در نظامِ اسلامیِ حاضر‐ بفرمایند چه میزان توقعِ رهبری از علما را برآورده کرده و فرزند زمانه خویشتن بوده و واقعا چقدر گره از مسائل مستحدثه گشوده‌اند؟ کمترین‌اش اینکه آیا بالاخره این نظام بانکی ربوی است؟ نیست؟ چاره‌اش چیست؟
