کنایه به رئیسی بعد از استعفای سومین وزیر کابینه‌اش

آیا همین تعبیر و عبرت می‌تواند آنقدر روشنگر باشد که یک وزیر فرهنگی که به جای جلوه فروشی و زهدنمایی و سابقه تراشی، به مشاوران متخصص و کارآزموده بها دهد و خود نیز مدارج مدیریت و فرهنگ را به تدریج طی کرده باشد و در یک کلام برنامه و قابلیت داشته باشد، بر این مسند بنشیند؟ آیا این نکته به قدر کافی روشن و بدیهی نیست؟ و اینکه به جای حذف ادبیات و فرهنگ انسان پرور و معنویت گستر این سرزمین و آموزش دانش و تکنولوژی و افقهای بزرگ اندیشه، درپی تبلیغات بی‌مایه و بی‌نتیجه‌ای که اینک موجب دلزدگی و واکنش ناخوشایند و دلسردی دانش‌آموزان و تمام نوجوانان و جوانان میهن شده است نرود؟ و پس از نزدیک به نیم قرن که از ظهور جمهوری اسلامی ایران می‌گذرد، آیا این توقع زیادی است از وزیر آموزش و پرورش؟ ‌