- سلفی با مکرون و صدراعظم آلمان سوژه شد +ویدیو
- با هر ترفندی قالیباف را رئیس‌جمهور کنید!
- پیشنهاد ضرغامی برای سانسور بی‌حجابی در تلویزیون
مرور کارنامه دولت سابق نشان می‌دهد که اولویت دیپلماسی گذشته تنظیم و بازتعریف روابط جمهوری اسلامی ایران با جهان بود و جهان هم از زوایه دید روحانی و ظریف به امریکا و اروپا و انجام مذاکرات هسته‌ای و شکل‌گیری برجام با آنها خلاصه می‌شد و در نهایت سیاست خارجی روحانی در همه ابعاد و شئونش به دیپلماسی برجامی تقلیل پیدا کرد.
به گزارش تازه‌نیوز، ویرانگری و کارنابلدی سیاست‌ورزی مبتدیانه مسئولان اجرایی کشور در دهه ۹۰ باعث قربانی شدن منافع ملی و نابودی زندگی مردم و هزینه سنگین از جیب ملت ایران برای کارآموزی دولتمردان پیشین شد. این هزینه‌کرد باعث شد حسن روحانی سال‌ها بعد از این ادعا که «خوش‌بینی در دنیای سیاست یا بدبینی خیلی معنا ندارد و ما باید واقع‌بین باشیم» (دهم اردیبهشت سال ۱۳۹۳ در گفت‌وگوی تلویزیونی) عدول کرده و بگوید «خوش‌بینی به برجام به معنای خوش‌بینی به ابرقدرت‌ها نیست. به برجام خوشبینیم و به امریکا بدبین هستیم.»(بیست و چهارم آذرماه ۱۳۹۵) و چه هزینه‌ها از جیب ملت ایران هزینه شد تا آقای روحانی بفهمد که در دنیای سیاست، خوش‌بینی و بدبینی معنا دارد!
شاید بتوان سیاست‌ورزی روحانی و ظریف را در ۸ سال ۱۴۰۰_۱۳۹۲ در حوزه خارجی، ملغمه‌ای از «سیاست گدایی توجه غربی‌ها» با انبوهی از «ندانم‌کاری» و «سردرگمی» معرفی کرد که علاوه بر پیچیده‌تر شدن پرونده هسته‌ای، موجب آشفته‌تر شدن وضعیت کشور در مناسبات خود با دیگر کشورها در حوزه‌های مختلف شود. کاهش سطح روابط با کشورهای همسایه، بی‌اعتنایی به دست دوستی کشورهای دوست در شرایط سخت دوران تحریم برای جلب رضایت دولت‌های اروپایی و امریکا، عدم استفاده از ظرفیت‌های مختلف کشورهای همسایه و آفریقایی و... برای گسترش گستره تجاری و اقتصادی و...، تنها بخشی از لطمات و صدمات بی‌پایان این نوع سیاست‌ورزی و نگاه مبتدیانه به مسأله دیپلماسی بوده است. اما سیره آیت‌الله رئیسی در مدت ۲۰ ماه گذشته در گره‌گشایی از کلاف سردرگم دستگاه سیاست خارجی نشان داد که او برخلاف سلف خود که بیشتر با القاب و عناوینی مانند «حقوقدان» و «شیخ دیپلمات» سرگرم ایراد سخنرانی بود، مردی است «عملگرا».