به گزارش تازه‌نیوز، فارن افرز در تحلیلی به قلم نوام ریدان و گرانت راملی نوشت: از زمانی که حوثی‌ها در ماه نوامبر شروع به هدف قراردادن کشتی‌ها باری در دریای سرخ کرده اند، ایالات متحده و شرکایش به دنبال راه‌هایی برای برقراری مجدد ثبات در این آبراهه مهم بین المللی کرده اند. پس از دو ماه حملات ادامه دار، آمریکا و انگلیس نهایتا تصمیم گرفتند مجموعه حملاتی را علیه تاسیسات حوثی‌ها به اجرا بگذارند. اما این حملات تاکنون نتوانسته اند اقدامات حوثی‌ها را متوقف یا کند کنند و یمنی‌ها به انجام حملات موشکی و پهپادی به کشتی‌های مرتبط به اسرائیل ادامه می‌دهند. همین موضوع سبب تداوم حملات واشنگتن و متحدانش شده است.
به نقل از انتخاب، در ادامه این مطلب آمده است: ایالات متحده و شرکایش اکنون با واقعیتی به نام مواجهه نظامی با حوثی‌ها روبرو هستند، امری که امیدوار بودند بتوانند از آن اجتناب کنند. اما این تجربه درس‌هایی برای آینده به همراه دارد. ایالات متحده و شرکایش با تعلل بیش از حد در انجام اقدامات تلافی جویانه، صدور هشدار پشت هشدار و اعلام نیتشان برای انجام حملات بسیار پیشتر از شروع حملات، این نیروی شبه نظامی را که بخش عمده‌ای از خاک یمن را در اختیار دارد جسورتر کرده اند. ایالات متحده به این گروه آموخته که می‌تواند بدون رویارویی با یک اقدام تلافی جویانه شدید واشنگتن را نادیده بگیرد و زمان کافی برای آماده شدن جهت حملات متقابل را در اختیار داشته باشد.
اگر ایالات متحده زودتر از این و با قاطعیت بیشتری عمل می‌کرد، احتمالا حوثی‌ها از افزایش بیشتر تنش امتناع می‌کردند و یا واشنگتن در وضعیت بهتری از جهت تضعیف نیروی تهاجمی این گروه قرار داشت. ایالت متحده می‌توانست با اقدام به موقع طول مدت این مخاصمه را کوتاه نماید و از میزان زیان وارده به تجارت دریایی بین المللی بکاهد. اما اکنون جهان باید زمان بسیار بیشتری را منتظر بازگشت وضعیت به شرایط عادی باشد.
حوثی‌ها اعلام کرده اند که اقدامات آنها برای ابراز همبستگی با فلسطینیان ساکن نواز غزه صورت می‌گیرد که هدف حملات هر روزه رژیم اسرائیل قرار دارند. این اعلام موضع به طور کلی غیرصادقانه نیست و اهداف اولیه انتخاب شده برای حملات حوثی‌ها نیز موید این هدف اعلامی بوده است. اما حملات آنها دیگر صرفا محدود به کشتی‌های مرتبط با اسرائیل نمی‌شود. ۳۰ کشتی اخیری که هدف حمله حوثی‌ها قرار گرفته مربوط به کشور‌هایی از اقصی نقاط جهان بوده اند.
مطمئنا تبعات حملات حوثی‌ها تنها گریبانگیر رژیم اسرائیل نیست. بر اساس برآورد موسسه بالتیک و شورای دریانوردی بین المللی، حدود ۱۲ درصد ترانزیت تجاری بین المللی از طریق دریای سرخ و کانال سوئز انجام می‌گیرد. ارزش این حجم از تجارت به بیش از یک تریلیون دلار کالا در سال می‌رسد و حدود ۳۰ درصد کل ترافیک کانتینری بین المللی را شامل می‌شود. اما از زمان آغاز حملات حوثی ها، کشتی‌های کارگو از عبور از این مسیر اجتناب می‌کنند. در نتیجه، هزینه کشتیرانی بین المللی افزایش قابل توجهی داشته است. بر اساس یک تحلیل صنعتی، هزینه‌های کشتیرانی تجاری از شرق آسیا به اروپا طی ۵۲ روز نخست حملات حوثی‌ها بیش از ۲۰۰ درصد رشد داشته است.
هزینه تعلل
زمانی که بحران دریای سرخ آغاز شد، واشنگتن دو گزینه پیش رو داشت. گزینه اول نه تنها دفع حملات، بلکه حملات سریع به زیرساخت‌های نظامی حوثی‌ها بود. برای این کار باید کشتی‌های نظامی آمریکا مستقر در دریای سرخ دپو‌های مهمات، سوله‌های نگهداری تسلیحات، تاسیسات آموزش نیروها، سایت‌های پرتاب موشک و مراکز فرماندهی حوثی‌ها را هدف قرار می‌دادند. اما در عوض مقامات آمریکایی یک واکنش منفعلانه را در پیش گرفتند و صرفا اقدام به تقویت حضور نظامی و درخواست از حوثی‌ها برای توقف حملات کردند. دلیل اصلی پشت این تصمیم، دو خواسته بود: تداوم آتش بس سال ۲۰۲۲ که موجب توقف جنگ داخلی یمن شد و ممانعت از گسترش جنگ غزه به کل منطقه خاورمیانه. تصمیم واشنگتن همچنین مبتنی بر این پیش فرض بود که با افزایش حضور نیروی دریایی آمریکا و متحدانش در نزدیکی آب‌های یمن، می‌تواند مانع از آسیب زدن حوثی‌ها به تجارت دریایی شود یا حداقل این خسارت را کاهش دهد.
اما این موضع خویشتندارانه واشنگتن با شکست مواجه شد و با وجود هشدار‌های مکرر و تجمع نیروها در دریای سرخ، حوثی‌ها بر حجم حملات خود افزودند. در نهایت در ۱۱ ژانویه ایالات متحده و بریتانیا تصمیم گرفتند که دیگر چاره‌ای جز حمله به اهداف نظامی حوثی‌ها ندارند.
خیلی کوچک، خیلی دیر
تاکنون حملات واشنگتن نتوانسته مانع از تداوم حملات حوثی‌ها در دریای سرخ شود. از زمان آغاز عملیات آمریکا علیه حوثی‌ها یعنی در فاصله ۱۲ تا ۳۱ ژانویه دست کم ۱۰ کشتی هدف قرار گرفته اند که بخش عمده این کشتی‌ها مرتبط با آمریکا و انگلیس بوده اند. حوثی‌ها وعده داده اند که به هر قیمتی شده این حملات ادامه خواهد داشت. سخنگوی حوثی‌ها در توئیتی که به فاصله نزدیکی پس از انجام اولین حملات کشور‌های غربی صورت گرفت نوشت: «هرگونه تجاوز جدید بدون پاسخ نخواهد ماند.»
واشنگتن به منظور اعمال فشار بیشتر بر حوثی‌ها حملات نظامی خود را با ابزار‌هایی دیگر از جمله تحریم چندین موسسه که موجب تسهیل حمایت‌های ایران از حوثی‌ها می‌شوند، ممانعت از ارسال سلاح به حوثی ها، و قرار دادن مجدد نام این گروه در فهرست سازمان‌های تروریستی تلفیق کرده است. ایالات متحده همچین ممکن است کمک‌های نظامی جدیدی را به گروه‌های رقیب حوثی‌ها در یمن ارسال کند.
این اقدامات ممکن است حوثی‌ها را از انجام حملاتی در آینده در دریای سرخ باز دارند. اما بعید است بتواند موجب توقف حملات فعلی آنها گردد. برای متوقف کردن حملات حوثی ها، دولت بایدن باید به هدف قرار دادن زیرساخت‌های نظامی این گروه شبه نظامی ادامه دهد تا زمانی که آنها توانمندی عملیاتی خود یا اراده شان برای تداوم تهاجمات را از دست بدهند، هدفی که محقق نمودن آن چندان آسان به نظر نمی‌رسد. حوثی‌ها خود را متعهد به ادامه این نبرد می‌دانند و دولت بایدن به خوبی از این واقعیت مطلع است.
اگر دولت بایدن در ماه نوامبر به اقدامات حوثی‌ها پاسخ سریع و قاطعی داده بود، حداقل تاکنون بخش بیشتری از راه شکست دادن آنها پیموده شده بود و کشتی‌های بین المللی به از سرگیری ترانزیت از مسیر دریای سرخ نزدیک‌تر بودند. دفعه بعدی که حوثی‌ها کشتیرانی بین المللی از طریق دریای سرخ را تهدید می‌کنند، احتمالا ایالات متحده و متحدانش درسی را که از مخاصمه فعلی آموخته اند به یاد خواهند داشت و عملکرد بهتری از خود نشان خواهند داد.
