به گزارش تازه‌نیوز، ارتش‌های کشور‌های مختلف از دهه ۱۹۸۰ از تسلیحات نیمه‌خودمختار در شرایط محدود و دفاعی استفاده کرده‌اند. امروزه حداقل ۳۰ کشور از سیستم‌های دفاع هوایی و موشکی یا سیستم‌های حفاظت ضدموشکی استفاده می‌کنند که حالت‌های خودگردان دارند. این سامانه‌های دفاعی پس از فعال‌شدن، می‌توانند به‌طور خودکار موشک‌ها، توپ‌ها، خمپاره‌ها، موشک‌ها یا هواپیما‌های وارده را رصد کرده و آن‌ها را رهگیری کنند. اما انسان‌ها بر عملکرد آن‌ها نظارت دارند و اگر مشکلی پیش آمد می‌توانند مداخله کنند. ارتش‌ها در پذیرش و استفاده فناوری هوش مصنوعی در مقایسه با با کسب‌وکار‌های اقتصاد عقب هستند. دلیلش تا حدی فرآیند‌های دست‌و‌پا گیر بوروکراتیک است. جنگ در اوکراین، نوآوری در هر دو طرف جنگ را سرعت بخشیده. به طور خاص طرفین استفاده زیادی از هواپیما‌های بدون‌سرنشین کوچک کرده‌اند. مسکو و کیف به طور گسترده از پهپاد‌ها برای شناسایی و حملات به نیرو‌های زمینی یکدیگر استفاده کرده‌اند. استفاده از پهپاد‌ها به نوبه خود منجر به توسعه اقدامات متقابل جدید، از جمله سیستم‌های جنگ الکترونیکی شده است که لینک‌های ارتباطی پهپاد‌ها را مختل می‌کند یا مکان اپراتور‌ها را بر روی زمین مشخص می‌کند و سپس می‌توان به آن‌ها حمله کرد. این تمرکز روی اپراتور از نظر استراتژیک مهم است: بیشتر پهپاد‌ها از راه دور هدایت می‌شوند و اپراتور انسانی را ضروری می‌کند. خودبه‌خود اپراتور انسانی به یک هدف حیاتی تبدیل می‌شود. بدون اپراتور‌های انسانی، پهپاد‌های کنترل از راه دور بی‌فایده می‌شوند.

• مشروح این خبر را بخوانید: ربات‌های قاتل، انسان را از جنگ‌ها حذف می‌کنند؟

به همین دلیل است که پهپاد‌های خودران بسیار ارزشمند هستند: آن‌ها به پیوند‌های ارتباطی آسیب‌پذیر متکی نیستند. برای مقابله با آنها، خود پهپاد‌ها را باید پیدا و نابود کرد. سلاح‌های خودمختار با توجه به نیاز‌های یک درگیری تغییر می‌کنند. در اوکراین، مسکو و کیف از پهپاد‌های کوچک هوایی برای هدف قرار دادن پرسنل و حمله به خودرو‌ها استفاده کرده‌اند. پهپاد‌های بزرگتر با ارتفاع متوسط برای رسیدن به عمق بیشتر در پشت خطوط دشمن برای هدف قرار دادن رادار‌ها و تاسیسات استفاده شده‌اند. اوکراین حتی از قایق‌های بدون‌سرنشین برای حمله به ناوگان روسیه در دریای سیاه استفاده کرده است. همه این پهپادها، که در حال حاضر از راه دور کنترل می‌شوند، می‌توانند ارتقا داده شوند تا به صورت خودمختار درآیند و در صورت مسدود شدن لینک ارتباطی، امکان ادامه کار داشته باشند. درگیری‌های دیگر هم می‌تواند منجر به توسعه سلاح‌های خودمختار مختلف شوند. چندین کشور از جمله چین، فرانسه، هند، روسیه، بریتانیا و ایالات متحده در حال حاضر روی پهپاد‌های جنگی رادارگریز کار می‌کنند. در جنگ‌های آینده این پهپاد‌ها به طور مستقل دفاع هوایی یا پرتابگر‌های موشک متحرک را هدف قرار می‌دهند. روبات‌های زمینی از همتایان هوایی و دریایی خود عقب مانده‌اند، اما در جنگ‌های آینده می‌توان شاهد استفاده از سلاح‌های خودمختار بر روی ربات‌ها یا محل اسلحه‌های ثابت بود. تغییرات احتمالاً به همین جا ختم نمی‌شود. پهپاد‌ها وقتی زیاد شوند، می‌توانند بدون نیاز به انسان‌ها رفتار خود را هماهنگ کنند و به تغییرات میدان نبرد با سرعتی فراتر از توانایی‌های انسانی واکنش نشان دهند. سرعت پهپاد‌ها با سرعت ماشین کار می‌کنند و همین سرعت عملیات را در حد ماشین بالا می‌برد. این به نوبه خود می‌تواند کار را برای حذف انسان از چرخه تصمیم سریع‌تر کند. پیامد‌های این تغییر فاز به دوران جدیدی از جنگ ماشین‌محور، عمیق خواهد بود.