به گزارش تازه نیوز، دیکتاتوری مصر بازهم خبرساز شده است. 10سال از «بهار عربی» یا «بیداری اسلامی» و یا خروش جهانی برخی کشورهای عرب گذشت. ان اچ کی در مقاله‌ای با بررسی اوضاع مصر، پس از 2011 تا امروز، بازگشت به دیکتاتوری را یادآوری می‌کند. دیکتاتوری مصر و چهره‌هایی که به ظاهر جابجا شده‌اند اما اتفاق خارق العاده‌ای رخ نداده است. بیست و پنجم ژانویه ده سال از آغاز تظاهرات گسترده دموکراسی خواهی مصر که «‌بهار عربی» خوانده می شود، گذشته است. هر چند نظام دیکتاتوری با این تظاهرات دموکراسی خواهی سرنگون شد ولی پس از آن ارتش با کودتا قدرت را در دست گرفت و بدین ترتیب بار دیگر نظام استبدادی به مصر برگشته است. 10 سال پیش در روز بیست و پنجم ژانویه در مصر تظاهرات گسترده دموکراسی خواهی که بهار عربی خوانده می شود ، آغاز شد و نظام استبدادی مبارک را پس از 30سال سرنگون کرد. پس از سرنگونی مبارک، با برگزاری انتخابات دموکراتیک محمد مرسی به عنوان نخستین رییس جمهور مصر انتخاب شد. اما در سال 2013 میلادی با کودتای ارتش، محمد مرسی از مقام رییس جمهوری عزل شد و عبدالفتاح سیسی که از بدنه ارتش بود، قدرت را در دست گرفت. و همچنان در مقام رییس جمهوری باقی مانده است.

دیکتاتوری مصر بازمی‌گردد

دولت سیسی با روشهای مستبدانه از جمله بازداشت پی در پی منتقدان و فعالان حقوق بشر کشور را کنترل کرده و حتی در میدان تحریر قاهره که نقطه عطف تظاهرات دموکراسی خواهی 10سال پیش بوده تدابیر شدید امنیتی بر قرار کرده است. دولت سیسی که ثبات امنیت را در اولویت قرار داده است، از یک سو برای پیشرفت و بازسازی کشور گام بر می دارد و از سوی دیگر با کنترل اینترنت و آزادی بیان و ایجاد دولت دائمی از طریق بازنگری قانون اساسی سعی دارد بار دیگر مصر را به دوران استبدادی برگرداند. بنابراین به همین علت هم اکنون گروه های مدافع حقوق بشر درباره مصر که بر خلاف دموکراسی گام بر می دارد، به شدت ابراز نگرانی می کنند. شهروندان قاهره در دهمین سالگرد جنبش دموکراسی خواهی مصر عملکرد دولت سیسی را مثبت ارزیابی می کنند و بر این باروند که دولت سیسی کارهایی که طی سالیان زیاد هیچکس قادر به انجام آن نبوده، انجام داده و امنیت را به زندگی مردم برگردانده است. از سوی دیگر بسیاری معتقدند «توسعه اقتصادی قابل توجه است ، ولی آنچه را که در حال حاضر داریم، دموکراسی نیست که در زمان تظاهرات خواستار آن بودیم. هم اکنون درباره آزادی بیان نمی توانیم حرف بزنیم، اگر حرف بزنیم مجازات خواهیم شد.»‌ اتفاقی که در بسیاری از کشورهای عربی، جرقه امیدبخشی بود اما سرانجامی نداشت. از جمله در عربستان ظاهرا به اصلاحاتی منجر شده اما هنوز با آنچه که باید اتفاق بیافتد و به رضایت شهروندان منجر شود، فاصله دارد.