“رها” برای بنده کوچک و گروه سازنده آن انگیزه‌ای بزرگتر فراتر و عمیق‌تر از حضور در جشنواره و کسب عنوان داشت که مدت‌هاست میلی بودن آن به یقین همگان رسیده است. “رها”، حکایت همدلی همدردی و غم خواری ما بود با مردمی که هر روز بیش از پیش زندگی خود را در رویارویی با مشکلات معیشتی و اقتصادی در محاصره حلقه تنگ فقر می‌یابند. مشکلاتی که بیش از هر چیز عزت نفس و غرور آنان را هدف قرار داده است. مردمی که روز به روز رویاهای خود را در برخورداری از یک زندگی حتی معمولی دست نیافتنی‌تر می‌بینند. مردمی که در نگاه این روزهایشان حسرت گذشته نگرانی حال و ابهام آینده موج می‌زند. “رها”، قصه غصه ما از شرایط مردمی است که این انقلاب روی دوش و بر گرده آنان به چهل و شش سالگی رسیده و حال آنکه از فحوای دل و عمق خیال آنان که جویا شوی چنانکه دستشان برسد، در آرزوی جلای وطن و رفتن از این سرزمین هستند. ما را دیگر شادمانی های زودگذر برآمده از سلیقه های سطحی شما کارساز نیست. مدت‌هاست که نیست. ما به دنبال شعفیم؛ شعفی که مولود امید امیدی که در زندگی ما دیر زمانی است که به سردی گراییده و ما را در معرض بزرگترین معصیت بشری که همانا ناامیدی از رحمت خداست قرار داده است. باز اما چشم امید ما به وعده حق خداست که فرمود: براستی که پس از هر سختی آسانی است. آمین یا یگانه تنها، یا یگانه آشنا سیدشهاب الدین حسینی»