ابتدای هفته علیرضا دهقانی اظهاراتی عجیب به زبان آورد. او گفت: «مردم ایران فوتبال را رایگان تماشا می‌کنند و حتی غر هم می‌زنند؛ در حالی که در کشورهای دیگر، مردم باید برای دیدن بازی‌ها هزینه پرداخت کنند.»
این جان کلام او بود. دهقانی در این میان، فکت‌های نادرستی هم بیان کرد؛ از جمله این‌که «دلیل پر بودن استادیوم‌ها در کشورهای صاحب فوتبال این است که تماشای تلویزیونی گران‌تر از خرید بلیت ورزشگاه است!»
این جملات موجی از واکنش‌ها را در رسانه‌ها برانگیخت تا جایی که دهقانی در مصاحبه‌ای با ایسنا توضیح داد منظورش از «غر زدن» این بوده که هواداران بعد از باخت تیم محبوبشان به گزارشگر فحاشی می‌کنند. اما این توضیح نه تنها ماجرا را جمع نکرد، بلکه واکنش‌های جدیدی هم ایجاد کرد.
در نتیجه، بار دیگر موضوع حق پخش تلویزیونی، عدم پرداخت آن به باشگاه‌ها، پخش غیرقانونی مسابقات خارجی، تبلیغات آزاردهنده و ادعاهای گزارشگران وسط آمد.
حق پخش؟ زورمان زیاد است، نمی‌دهیم!
تقریبا هر کسی که در ایران فوتبال نگاه می‌کند می‌داند سال‌هاست حق پخش تلویزیونی مطالبه مردم، باشگاه‌ها، رسانه‌ها و کارشناسان بوده است. مجلس شورای اسلامی بارها برای حل این مساله وارد عمل شده و قوانینی وضع کرده که بیشتر به نفع صداوسیما تمام شده تا فوتبال.کل ماجرای حق پخش باشگاه‌ها را می‌توان در یک جمله خلاصه کرد: «صداوسیما زورش زیاد است، حق پخش نمی‌دهد.»
نه مطالبه عمومی و نه حتی قانون هم نتوانسته‌اند این سازمان را وادار به پرداخت کنند. طبق برآورد رسانه‌ها، در پایان فصل گذشته لیگ برتر، صداوسیما از محل پخش مسابقات فوتبال حدود ۶۰ هزار میلیارد تومان درآمد داشت. این در حالی است که طبق گفته مدیران باشگاه‌ها، کل گردش مالی فوتبال ایران سالانه حدود ۱۰ هزار میلیارد تومان است.
یعنی اگر صداوسیما تنها یک‌ششم درآمدش از فوتبال را به خود فوتبال برگرداند، تیم‌ها از هر هزینه‌ای معاف خواهند شد؛ و اگر حق پخش به طور کامل پرداخت شود، حتی امکان رقابت باشگاه‌های ایرانی با تیم‌های ولخرج عربستانی فراهم خواهد شد.
در دنیا، ۷۰ درصد درآمد باشگاه‌ها از حق پخش تأمین می‌شود. تنها فصل گذشته لیگ برتر انگلیس، شبکه‌های اسکای و تی‌ان‌تی مبلغ ۶.۷ میلیارد پوند بابت حق پخش پرداخت کردند.
با این اوصاف، وقتی دهقانی گفت مردم ایران فوتبال رایگان می‌بینند، بسیاری از کابران خطاب به صداوسیما نوشتند شما سال‌هاست با گردن کلفتی حق پخش باشگاه‌ها را به جیب می‌زنید و حالا دو قورت و نیمتان هم باقی است؟
سیاست صداوسیما؛ چرا بخریم وقتی می‌توانیم بدزدیم؟
صداوسیما نه تنها به باشگاه‌های داخلی پولی بابت پخش نمی‌دهد، بلکه برای مسابقات خارجی هم هزینه‌ای پرداخت نمی‌کند. این سازمان سال‌هاست با دزدی سیگنال از شبکه‌های اینترنتی و ماهواره‌ای، مسابقات فوتبال باشگاهی لیگ‌های معتبر و رقابت‌های باشگاهی قاره‌ای خارجی را پخش می‌کند.
این کار مشکلات زیادی هم برای فوتبال کشورمان ایجاد کرده، اما برعکس فوتبال‌های داخلی که گاهی اعتراض هواداران و باشگاه‌ها را به دنبال دارد هنگام پخش فوتبال‌های خارجی دیگر حتی همان اعتراض‌ها هم در کار نیست.
ماجرا وقتی آزاردهنده‌تر می‌شود که صداوسیما مسابقات خارجی را با تبلیغات سنگین، لوگوهای وسط زمین، زیرنویس‌های متعدد و حتی تغییر تبلیغات محیطی استادیوم‌ها به نمایش می‌گذارد. یعنی نه تنها هیچ هزینه‌ای بابت حق پخش نمی‌دهد، بلکه از این دزدی حداکثر درآمدزایی را هم می‌کند. فقط کم مانده وسط پخش بازی یک نفر در خانه آدم را بزند و از طرف صداوسیما ویزیتوری کند!
هواداران بعد از اظهارات دهقانی با کنایه خطاب به صداوسیما نوشتند کاش حداقل بابت پخش آن مسابقات خارجی پولی پرداخت کرده بودید بعد این حرف‌ها را می‌زدید!
کدام پخش رایگان؟ درآمد صداوسیما از جیب مردم است!
پاسخ اصلی به اظهارات دهقانی این جمله بود: «پخش رایگان؟ کدام رایگان؟ شما پولش را پیشاپیش از جیب مردم گرفته‌اید.»
واقعیت هم همین است. صداوسیما یکی از انحصاری‌ترین نهادهای ایران است که با وجود بودجه سالانه ۳۵ هزار میلیارد تومانی از بیت‌المال، توان تأمین هزینه‌های خود را ندارد و قافیه را به شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌های فارسی زبان خارج از کشور به شدت باخته است. این بودجه از محل فروش نفت، گاز و منابع ملی مردم ایران تامین می‌شود؛ در حالی‌که میزان مخاطبان برنامه‌های صداوسیما کمتر از ۱۰ درصد برآورد می‌شود.
پس هیچ‌کس نمی‌تواند ادعا کند فوتبال یا هر برنامه‌ای در این رسانه رایگان پخش می‌شود. برعکس، صداوسیما باید ممنون فوتبال باشد که مردم به همین بهانه پای تلویزیون می‌نشینند، وگرنه همان چهار تا مخاطب باقی‌مانده را هم از دست می‌داد.
فکت‌های اشتباه آقای «استاندارد»!
دهقانی در دفاع از خود گفته همیشه گزارش‌های «استانداردی» داشته و به ندرت اشتباه کرده است. اما در همان چند جمله جنجالی چندین خطای فاحش وجود داشت. نخست، ادعای «رایگان بودن» پخش مسابقات از صداوسیماست که در بالا به آن اشاره شد. دومین مورد این جمله بود که «در خارج تماشای فوتبال در استادیوم ارزان‌تر از تماشای مسابقات در خانه است.» برای بررسی این ادعا آمار زیر را مطالعه کنید.
طبق گزارش خبرآنلاین، هزینه بلیت بازی معمولی در انگلیس حدود ۳۰ تا ۴۰ یورو است (۴.۲ تا ۵.۷ میلیون تومان). هزینه حمل‌ونقل هم حدود ۲۱ تا ۳۰ یورو است. مجموعا هر بازی بین ۶۰ تا ۸۰ یورو (۸.۵ تا ۱۲.۱ میلیون تومان) برای یک تماشاگر آب می‌خورد.
در مقابل، هزینه اشتراک تلویزیونی یک فصل کامل فوتبال حدود ۴۵۰ تا ۵۰۰ یورو است (۶۴ تا ۷۱ میلیون تومان). اگر یک هوادار فقط ۱۰ بار به استادیوم برود، باید ۸۰۰ یورو خرج کند، در حالی که با همان مبلغ می‌تواند همه بازی‌های فصل را در خانه ببیند.
پس برخلاف ادعای دهقانی، تماشای تلویزیونی در خارج نه تنها گران‌تر نیست، بلکه بسیار به‌صرفه‌تر است.
دست از سر مردم بردارید!
در میانه تلاش برای پاسخگویی به اظهارات گزارشگر تلویزیون که حتما چکیده دیدگاه بسیاری از مدیران این نهاد ورشکسته است (همه می‌دانند بسیاری از مدیران صداوسیما تصور می‌کنند بابت پخش این برنامه‌های مشعشع در حال لطف به مردم ایران هستند). در نهایت، بسیاری از مردم با خنده به این جنجال واکنش نشان دادند و گفتند: «از صداوسیما چه انتظاری دارید؟»
واقعیت این است که سازمانی با کمترین مخاطب، از دست دادن مرجعیت رسانه‌ای، و شکست در رقابت حتی با برنامه‌های زرد یوتیوبی مثل عشق ابدی، اصلا ارزش پاسخگویی ندارد.
مخاطبان در پیام‌هایشان خطاب به گزارشگران تلویزیون نوشتند:
«فوتبالتان را پخش کنید و دست از سر ما بردارید!»
نظر شما