راه‌نو آنلاین نوشت: در شب سوم پخش فیلم‌های خاطره‌انگیز سینمای ایران، شب گذشته، فیلم سینمایی «گلنار» به کارگردانی کامبوزیا پرتوی به نمایش درآمد. غزل شاکری درباره نحوه انتخابش برای این نقش توضیح داد که پس از دیده شدن در فیلم «ماهی» توسط کامبوزیا پرتوی، به‌رغم مخالفت اولیه مادرش، برای نقش گلنار انتخاب شد. او از سختی‌های فیلم‌برداری در شمال کشور، کار با نگاتیو و فقدان تکنولوژی صدابرداری در آن دوران نیز گفت.
شاکری در ابتدای صحبت‌های خود گفت: «اتفاق خوب و ارزشمند امشب این است که عواید حاصل از نمایش این فیلم، صرف حمایت از دانش‌آموزان نیازمند در آستانه سال تحصیلی خواهد شد؛ اقدامی که باعث افتخار من است.»
او در ادامه، درباره تماشای دوباره فیلم در کنار مخاطبان توضیح داد: «وقتی امشب همراه شما فیلم را تماشا کردم، برایم جالب بود که پس از سال‌ها خودم را در آن روزها ببینم. با این حال، مثل یکی از تماشاگران، آرام در کنار شما نشستم و فیلم را دیدم. باید بگویم در برخی لحظات بسیار احساساتی شدم، اما به احترام کودکانی که در سالن حضور داشتند، ترجیح دادم احساساتم را کنترل کنم.»
مادرم مخالف بود «گلنار» را بازی کنم
شاکری درباره انتخابش برای نقش گلنار بیان کرد: «آقای کامبوزیا پرتوی در دفتر کارشان به دنبال بازیگری برای نقش گلنار بودند. ایشان فیلمی از من به نام «ماهی» دیدند و بر همین اساس تصمیم گرفتند من را برای این نقش انتخاب کنند. البته مادرم ابتدا مخالف بود، اما در نهایت این انتخاب صورت گرفت.»
او یکی از دشواری‌های اصلی تولید را استفاده از نگاتیو دانست و توضیح داد: «به‌دلیل محدود بودن میزان نگاتیو، امکان برداشت‌های مکرر وجود نداشت و همین موضوع فشار زیادی به گروه وارد می‌کرد. از طرفی فیلم‌برداری از شهریور آغاز شد، اما با شروع مهر، طبیعت به‌سرعت در حال خزان شدن بود و ما برای جلوگیری از به‌هم خوردن تداوم صحنه‌ها (راکورد)، گاهی تا ۴۸ ساعت بی‌وقفه کار می‌کردیم. هوا سرد بود و در بسیاری از سکانس‌ها، به‌ویژه در کلبه، من را با سختی بیدار نگه می‌داشتند تا همه چیز طبق برنامه پیش برود.»
این بازیگر افزود: «این پروژه، سه ماه و بیست روز در شمال کشور به طول انجامید، در مناطق هشتپر و طالش، اقامت داشتیم. تجربه‌ای که با همه سختی‌هایش، بسیار ارزشمند بود.»
دلیل افول سینمای کودک
در ادامه، غزل شاکری درباره وضعیت فعلی سینمای کودک گفت: «در گذشته فیلم‌ها با دل و جان ساخته می‌شدند. برای بسیاری از سازندگان، از جمله مادرم، زنده‌یاد فرشته طائرپور، دغدغه کودک و دنیای او اهمیت داشت. آن‌ها باور داشتند که کودک درونِ انسان‌ها می‌تواند در روزهای سخت، نجات‌بخششان باشد.»
او افزود: «اما متأسفانه در برهه‌ای از زمان، حمایت‌ها از سینمای کودک کاهش یافت. صداوسیما نیز موضوع کودک را به حاشیه راند. حتی فیلم «خاله قورباغه» که به نوعی اسپین‌آف «گلنار» بود، با سانس‌های نامناسب مواجه و تقریبا نابود شد.»
در بخشی از مراسم نیز کیوان کثیریان با اشاره به اهمیت سینمای کودک عنوان کرد: «اگر به سینمای کودک توجه شود، دست‌کم به ازای هر کودک، سه نفر به سینما می‌روند. یکی کودک و پدر و مادرش که خود این موضوع سبب می‌شود گردش گیشه این نوع از آثار سه برابر باشد.»
شاکری در ادامه با اشاره به اهمیت سینمای کودک تأکید کرد: «بعد از جنگ هشت‌سال دفاع مقدس، ما دوران طلایی فیلم کودک را تجربه کردیم. اما متأسفانه امروز سینمای کودک خوبی نداریم و حتماً باید از اکران سینمای کودک حمایت شود .در چنین شرایطی، پدر و مادرها باید برای فرزندان‌شان قصه‌های خوب بخوانند. می‌دانیم که والدین دغدغه‌های زیادی دارند، اما باید بتوانند خطی میان دنیای خودشان و دنیای کودکان بکشند. اگر این کار را نکنند، بچه‌ها زود پیر می‌شوند.»
در زمان «گلنار» صنعت صدابرداری سر صحنه وجود نداشت
شاکری درباره شرایط تولید فیلم در زمان کودکی‌اش توضیح داد: «فیلم «گلنار» زمانی ساخته شد که هنوز صنعت صدابرداری سر صحنه وجود نداشت. به همین دلیل، صداگذاری فیلم در استودیو با صدای خانم صدرعرفایی انجام شد. آن دوره همزمان شد با امتحانات مدرسه و من فرصت تمرین داشتم و آن صدایی که می‌شنوید بدون تمرین روی فیلم گذاشته شده است. حالا دلیل اینکه فرصت تمرین نداشتم این است که پس از بازگشت ما به تهران، سه ماه از سال تحصیلی گذشته بود و برخی از معلمان به دلیل این غیبت طولانی، دلخور شده بودند و فکر می‌کردند من چه والدین بی‌مسئولیتی دارم که سه ماه به مدرسه نیامدم و آن‌ها چیزی نگفتند به همین دلیل هر جلسه از من درس می‌پرسیدند.»
به خاطر زمزمه با موسیقی استاد شجریان توبیخ شدم
در بخشی دیگر از مراسم، حضار از شاکری خواستند آواز بخواند. او گفت: «از کودکی آواز می‌خواندم و امروز هم همچنان ادامه می‌دهم، اما ترجیح می‌دهم انتشار عمومی نداشته باشد، چرا که در گذشته بابت برخی آهنگ‌هایی که منتشر شد، دردسرهایی داشته‌ام.»
او گفت: «یک‌بار در ویدیویی، برای ادای احترام به استاد شجریان، موسیقی «مرغ سحر» را زمزمه کردم. این ماجرا سبب ایجاد حواشی زیادی شد، من مجبور به پاسخگویی شدم و به نوعی من را توبیخ کردند. با این حال، از این نوع مونتاژها آن‌قدر حرف و حدیث درمی‌آید که واقعاً به دردسرش نمی‌ارزد. امیدوارم روزی بتوانم به‌درستی، بلند و کامل آواز بخوانم.»
این بازیگر درباره تماشای مجدد فیلم نیز گفت: «وقتی در راه آمدن به این مراسم بودم، با خود فکر می‌کردم تماشای این فیلم پس از سال‌ها، آن هم در کنار نسل جدید، چقدر می‌تواند جالب باشد. وقتی دیدم تماشاگران، همسرم و دیگران می‌خندند، برایم بسیار شیرین و دلنشین بود. این نشان می‌دهد فیلمی که قصه داشته باشد، هیچ‌گاه تاریخ مصرف ندارد.»
همسر غزل شاکری که این هنرمند از او با نام آقای دکتر یاد می‌کرد توضیح داد که پس از ۴۰ سال برای اولین‌بار در بزرگسالی این فیلم را تماشا کرده چرا که آن زمان مشغول خواندن درس و کنکور دادن بوده است.
«گلنار» یک اقتباس از داستان فولکلور روسی
بازیگر نقش گلنار تأکید کرد: «فیلم «گلنار» تأثیر عمیقی در زندگی شخصی من داشت. این اثر بر اساس یک داستان فولکلور کوتاه روسی نوشته شده بود که آقای پرتوی آن را با خلاقیت ایرانیزه کرد. البته ما در فرهنگ ایرانی خود نیز داستان‌های فوق‌العاده‌ای چون «نخودی» داریم که امیدوارم بتوان آثار درخشانی بر اساس آن‌ها ساخت.»
هر مدیومی خودش را به سلیقه مخاطب نزدیک کند محبوب‌تر است
غزل شاکری در پاسخ به پرسش یکی از حضار درباره اینکه آیا همان‌طور که شبکه نمایش‌خانگی جای تلویزیون را گرفت می‌تواند جای سینما را هم بگیرد یا خیر توضیح داد: «هر چیزی که بتواند برای مخاطب قصه بگوید و با او ارتباط برقرار کند، موفق خواهد بود. چه تلویزیون، چه سینما، چه نمایش خانگی هیچ تفاوتی ندارد. حالا یک دوره‌ای تلویزیون موفق بوده یک دوره نمایش خانگی، به نظرم در این میان تکنولوژی مهم است در نهایت تکنولوژی مسیر خود را پیدا می‌کند و بشر هم یاد می‌گیرد چطور با آن ارتباط برقرار کند. به عقیده من هر مدیومی که بتواند بیشتر خودش را به نیازها و علایق مردم نزدیک کند بیشتر محبوب می‌شود. کودکان، برای پیدا کردن این مسیر، نیاز به حمایت دارند.»
این بازیگر درباره تجربه تماشای فیلم روی پرده سینما گفت: «اگرچه این اواخر کمتر به سینما رفته‌ام، اما حضور در این برنامه برایم جالب بود. اینکه همسرم فیلم «گلنار» را روی پرده سینما، در کنار مردم تماشا کرد، برایم تجربه‌ای خاص بود. من در مدت اخیر بسیار کم به سینما رفته‌ام و آخرین فیلمی که در سینما تماشا کردم، «رها» بود. دیدن این فیلم در کنار مردم و روی پرده سینما، تجربه‌ای شگفت‌انگیز و به‌یادماندنی بود.»
با پایان‌بندی «گلنار» گریه کردم
بازیگر نقش «گلنار» از مواجهه خود با داستان وشخصیت‌ها در موقعیت‌های متفاوت در این فیلم بیان کرد: «آقای پرتوی همه داستان را به من نگفته بودند و از آنجا که فیلم‌برداری هم به‌صورت ترتیبی انجام نمی‌شد، من به‌صورت تکه‌تکه وارد سکانس‌ها می‌شدم. همین مسئله باعث شده بود چندان درگیر دوربین و ژست گرفتن نباشم و خودم هم از کلیت داستان خبر نداشتم. مثلاً بعدها که فیلم را دیدم، تازه متوجه شدم چه خداحافظی غمگینی با خاله خرس داشتم؛ چون هنگام فیلم‌برداری، از قبل و بعد آن صحنه هیچ اطلاعی نداشتم و در همان کودکی وقتی انتهای فیلم را دیدم بسیار گریه کردم.»
باید برای امید دادن تلاش کنیم
شاکری با اشاره به لزوم امیدآفرینی برای نسل جدید تأکید کرد: «باید برای کودکان تلاش کنیم و به آن‌ها امید بدهیم. هرکسی باید امید داشته باشد. غم ما را پیدا می‌کند، اما ما باید دنبال شادی باشیم. امیدوارم هر روز حال این سرزمین و مردمانش از دیروز بهتر باشد. امیدوارم آبادی و آزادی سهم همه مردم ایران باشد.» این هنرمند در پایان گفت: «امید ما همین بچه‌هایی هستند که بزرگ می‌شوند. امیدوارم وقتی بزرگ شدند، این سرزمین حال خوبی داشته باشد.»
نظر شما