روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: شهر «دوحه» مرکز قطر که در سال ۱۴۰۰ محل گفتگوهای پاکستان، آمریکا و گروه تروریستی طالبان برای تحویل دادن افغانستان به طالبان بود، حالا به محلی برای گفتگوهای پاکستان و طالبان برای حل و فصل اختلافات و پایان دادن به جنگ خونین میان اسلام‌آباد و طالبان شده است.
یک هیأت پاکستانی به ریاست وزیر دفاع این کشور به دوحه رفت تا با هیأت اعزامی حکومت خودخوانده طالبان افغانستان به سرپرستی محمد یعقوب مجاهد وزیر دفاع طالبان گفتگو کند. در همین حال، جان اچکزی وزیر اطلاعات ایالت بلوچستان پاکستان گفته اکنون زمان آن است که اسلام‌آباد با احمدمسعود (فرزند احمدشاه مسعود) وارد گفتگوی جدی و سازنده شود تا دیدگاه او درباره آینده افغانستان به ویژه در زمینه روابط بعد از طالبانی با پاکستان، ثبات منطقه‌ای و مقابله با تروریسم درک شود. این مقام پاکستانی تأکید کرد «یک افغانستان غیرمتمرکز که بر پایه مشارکت منطقه‌ای فراگیر ساخته شده باشد، مناسب‌ترین مسیر برای دستیابی به صلح پایدار با همسایگان است».
این اقدامات و اظهارات، در پی حملات هوائی روزهای اخیر پاکستان به کابل، قندهار و چند نقطه در مرز مشترک پاکستان و افغانستان که ده‌ها کشته و زخمی برجای گذاشت صورت گرفته‌اند. علت این حملات پاکستان، ایجاد ناامنی‌های مرزی توسط طالبان پاکستان معروف به TTP است که از حمایت حکومت خودخوانده طالبان افغانستان برخوردارند. این مزاحمت‌ها توسط طالبان پاکستان (TTP) در داخل پاکستان نیز دولت اسلام‌آباد را به خشم آورده بطوری که دولتمردان پاکستانی آن را نتیجه حضور اتباع افغانستانی در مناطق مختلف پاکستان می‌دانند و ماجرا بقدری بالا گرفته که شهباز شریف نخست‌وزیر پاکستان با صدور یک فرمان فوری خواستار اخراج پناهندگان افغانی از پاکستان شده است. نخست‌وزیر پاکستان به مقام‌های فدرال و ایالتی این کشور دستور داده است زمینه را برای اخراج فوری تمام پناه‌جویان افغانستانی فراهم کنند. وی روز جمعه در یک اجلاس فوق‌العاده گفت پاکستان دیگر نمی‌تواند میزبانی پناه‌جویان افغانستانی را تحمل کند. شهباز شریف این جمله را هم چاشنی سخنان خود کرد که با توجه به جنگ اخیر پاکستان با افغانستان اکنون مردم پاکستان از ما می‌پرسند دولت چه زمانی به میزبانی از پناه‌جویان افغانستانی پایان خواهد داد؟
نکته قابل تأمل در ماجرای درگیری‌های پاکستان و حکومت خودخوانده طالبان در افغانستان اینست که گروه طالبان با ماجراجوئی‌هایش در داخل مرزهای پاکستان به روشنی نشان داد حتی به متحد و حامی خود در منطقه که برای پایان دادن به جمهوریت در افغانستان و سپردن قدرت در این کشور به طالبان از هیچ تلاش و کوششی فروگذار نکرد نیز وفادار نمانده است. این، اقتضای ذاتی گروه‌های تروریستی و دقیقاً همان چیزی است که سازمان ملل در گزارش خود از وضعیت افغانستان تحت سلطه طالبان منتشر کرده و در آن با صراحت اعلام نموده طالبان، افغانستان را به کانون تروریسم تبدیل کرده بطوری که اکنون بیش از ۲۰ گروه تروریستی زیر چتر حمایتی این گروه مشغول فعالیت هستند و تمام کشورهای منطقه را در معرض ناامنی قرار داده‌اند.
به نظر می‌رسد دولتمردان پاکستانی متوجه خطر شدید سلطه طالبان بر افغانستان برای منطقه شده‌اند و با اقدامات متنوع درصدد حفاظت از کشور خود در برابر این خطر هستند. آنچه در این میان مایه تأسف است اینست که حکمرانان ایرانی هنوز گرفتار بازی سیاسی طالبانند و با اینکه ضربات سنگینی در طول حاکمیت خودخوانده این گروه بر افغانستان، چه در دور اول (دهه ۷۰) و چه در ۴ سال اخیر، به ایران وارد شده هنوز به این جمع‌بندی نرسیده‌اند که باید با اتخاذ سیاستی قاطع و شفاف به این بازی خطرناک خاتمه دهند.
منظور این نیست که ایران هم مثل پاکستان وارد جنگ با طالبان شود. طراحی دقیق برخورد سیاسی در چارچوب دیپلماسی فعال می‌تواند به صیانت حقوق ملت ایران و تأمین منافع ملی منجر شود کمااینکه با مهار سیاسی طالبان، مردم افغانستان نیز از زندان بزرگی که این گروه از کشورشان ساخته است نجات پیدا خواهند کرد. راهکار صحیح اینست که کشورهای منطقه در یک تعامل جمعی به مردم افغانستان کمک کنند با برگزاری انتخابات آزاد، دولت مورد نظر خود را انتخاب کنند و با بازگشت به قانون اساسی جمهوریت یا تدوین قانون اساسی جدید، کشور را در چارچوب قانون اداره نمایند. طبعاً تا رسیدن به این مرحله از حاکمیت ملت افغانستان بر سرنوشت خود، دولت‌های همسایه باید از تعامل رسمی با حکومت خودخوانده طالبان خودداری کنند تا وادار شود به اراده ملت تمکین کند.