زهرا خنداندل ـ مصطفی نصیری از کارگردانان خوش آتیه تئاتر مشهد است. کافی است دو اثر قبلی او را دیده باشید تا بدانید که امضای شخصی او در سادگی است. یعنی اینکه برای گفتن آنچه در سرش می‌گذرد احتیاجی به دکورهای سنگین، گریم‌های خاص یا طراحی لباس ویژه‌ای ندارد؛ او حرف‌های بزرگش را با سادگی تمام روی صحنه به نمایش می‌گذارد و همین باعث می‌شود که ذهن مخاطب، خودش تصوری کامل از فضا را خلق کند در آخرین اثر او به نام «آرکتایپ» که فضا سازی تنها با صدا و چند ریسه الی‌ای‌دی نوری صورت گرفته است، ببیننده آنقدر میخکوب روایت خلقت از زبان خدایان یونان باستان می‌شود که حدود یک ساعت و نیم کار را به راحتی دنبال می‌کند و در نهایت در جایی بین مرز واقعیت، خیال و تصورات نویسنده این تئاتر با «امید» پایان می‌یابد. نکته مهم این نمایش طنز روانی است که از ابتذال به دور می‌ماند و یک کمدی دوست داشتنی را برای مخاطب به ارمغان می‌آورد. اگرچه که علاوه بر کارگردانی و نویسندگی خوب هر متنی، در انتها با جسارت بازیگران تماشایی می شود می‌توان گفت که تمام بازیگران این تاتر از پس وظیفه خود بر می‌آیند (مخصوصا در ریتم و هماهنگی با افکت‌های صدایی) و حضور همه آن‌ها در کنار هم مجموعه‌ای تماشایی را برای بیننده رقم می‌زند. علی رغم اینکه «آرکتایپ» روایتی بسیار دلنشین و روان برای مخاطبان است و اکثر اجراهای نمایش با تکمیل ظرفیت مخاطبین روی صحنه رفته است،  اما حوزه هنری مشهد با تمدید این تئاتر مخالفت کرده است. اینکه گروهی ماه‌ها تلاش کند تا کاری را روی صحنه بیاورد، آن هم کاری که مخاطب پسند است و از جنبه‌های نمایشی و روایتی هم حرف‌های زیادی برای گفتن دارد واقعا تحسین‌برانگیز است و این سوال را پیش می‌آورد که آیا انتخاب سلیقه‌ای باعث شده است که این اثر دیگر روی این صحنه قابل نمایش نباشد؟ آن‌هم کاری بدون حاشیه که تمام مجوزها را گرفته است. آیا نمایشی که با «امید» به پایان می‌رسد باید با ناامیدی به خاطر نگاه‌های سلیقه‌ای صحنه پر مخاطبش را ترک کند؟