ناصر ایمانی، تحلیلگر مسایل سیاسی و از چهره‌های اصولگرا در واکنش به خط تخریب و فشار به دولت از سوی تندروها به‌ چندثانیه می‌گوید:

در شرایط فعلی کشور، اقداماتی نظیر شمشیر کشیدن علیه دولت یا مجلس به‌هیچ وجه منطقی و مصلحت‌آمیز نیست.

وضعیت کنونی کشور اقتضا می‌کند کسانی که قصد اظهار نظر دارند، با دقت و درایت بیشتری سخن بگویند. متاسفانه از برخی طیف‌‎های اصولگرا و اصلاح‌طلب‌، اظهاراتی می‌شنویم که غیرمنصفانه و ناصحیح است.

اگر ما باور داریم که سیاست‌های کلان سیاست خارجی، مسایل نظامی و امنیت‌ملی در چارچوب رهنمودهای رهبر انقلاب و شورای عالی امنیت ملی تعیین می‌شود، بنابراین هرگونه انتقاد شدید به این سیاست‌ها چه در مخالفت و چه در موافقت دولت، از مصادیق تندروی محسوب می‌شود.

آزادی بیان در کشور وجود دارد، اما ضروری است که شرایط زمانی و حساسیت‌های ملی را در نظر گرفت.

به‌همان اندازه که اصولگرایان تندرو به دولت فشار می‌آورند، اصلاح‌طلبان تندرو نیز از مسیر انتقاداتی که مطرح می‌کنند، همان فشار را وارد می‌سازند.

اگر ما می‌پذیریم که سیاست‌های کلان کشور در حوزه‌های یاد شده در اختیار رهبری و شورای عالی امنیت ملی است، پس نمی‌توانیم باز هم دولت را مسوول مسیری دیپلماسی بدانیم. در این شرایط، همه باید مراقب باشند که وحدت و انسجام ملی خدشه‌دار نشود. 

واقعیت این است که مذاکره صرفا به‌خودی‌ خود موضوعیت ندارد. باید مشخص باشد که موضوع مذاکره چیست. نمی‌توان صرفا گفت که «مذاکره کنیم» بدون آنکه بدانیم هدف، دستور کار و چارچوب این مذاکره چیست.

جالب آنجاست که کسانی که صرفا به‌مذاکره دعوت می‌کنند، در هیچ شرایطی تندرو تلقی نمی‌شوند، اما اگر کسی به‌ضرورت آمادگی برای دفاع یا حتی جنگ اشاره کند، بلافاصله با برچسب تندروی مواجه می‌شود.

باید تاکید کرد که جنگ و مذاکره هر دو ابزارند. نه مقدس‌اند و نه مطلقا مذموم. به‌نظر من، بهترین اقدام این است، همچنان که در پنج، شش ماه گذشته نیز تجربه کردیم، در ادامه هم بر درایت مسوولان کشور تکیه کنیم.

همان‌طور که دیدیم، زمانی که آمریکا درخواست مذاکره داد، مسوولان کشور آن را پذیرفتند و پنج دوره نیز مذاکره انجام شد. اما در ادامه طرف مقابل، مسیر جنگ را در پیش گرفت و ما نیز به‌درستی پاسخ دادیم. سپس، آتش‌بس را هم در زمان مناسب، و با درایت، پذیرفتیم.

این یعنی رفتار نظام در این مدت کاملا عاقلانه، مدبرانه و در چارچوب منافع ملی بوده است. در نتیجه، اکنون نیز باید به نهادها اعتماد کنیم و اجازه دهیم آن‌ها براساس اطلاعات دقیقی که در اختیار دارند، تصمیم بگیرند.