به گزارش رها پرس، رضا کیانیان بازیگری شناخته‌شده و صاحب امضا در سینما، تئاتر و تلویزیون به‌شمار می‌رود که فراتر از تجربه‌هایی که مقابل دوربین به ثبت رسانده، در قالب کتاب هم بخشی از آموخته‌های خود از بازیگری را با علاقه‌مندان این حوزه به اشتراک گذاشته است.
این بازیگر باسابقه که معمولا با وسواس دست به انتخاب می‌زند، با نقش‌آفرینی در فیلم‌های ماندگاری همچون «آژانس شیشه‌ای»، «روبان قرمز»، «خانه‌ای روی آب»، «ماهی‌ها عاشق می‌شوند»، «باغ فردوس پنج بعدظهر» و با سریال‌هایی همچون «دوران سرکشی» و «مختارنامه» به‌عنوان هنرمندی شاخص در عرصه بازیگری شناخته می‌شود.
حضور کیانیان در مدیوم فیلم کوتاه از همین منظر حائز اهمیت و قابل‌توجه است. او در چهل و دومین جشنواره فیلم کوتاه تهران با فیلم‌کوتاه «یادداشت‌های زیرزمینی» حضور دارد که از آثار راه‌یافته به دو بخش تجربی و اقتباسی این دوره است و طبیعتا از فیلم‌های کنجکاوی‌برانگیز جشنواره به شمار می‌رود.
همزمان با برگزاری چهل‌ودومین جشنواره فیلم‌کوتاه تهران، گفت‌وگوی کوتاهی با رضا کیانیان درباره تجربه حضورش در سینمای کوتاه و فیلم «یادداشت‌های زیرزمینی» داشتیم.
قبل از هر چیز کنجکاویم بدانیم چه شد که ایفای نقش در فیلم‌کوتاه «یادداشت‌های زیرزمینی» را پذیرفتید و چه عاملی انگیزه اصلی شما برای این تجربه بود؟
واقعیت این است که آقای جواد طوسی، پیشکسوت نقد سینمای ایران، از من خواستند که در این فیلم بازی کنم. من عوامل فیلم را نمی‌شناختم، اما به سفارش ایشان رفتم و بازی کردم. در ابتدا نه فیلمنامه و نه نکته‌ای خاص باعث نشد که من به سمتش بروم، بلکه توصیه ایشان کافی بود. بعد از آن، وقتی با کارگردان و عوامل صحبت کردم، دیدم موضوع برایم جذاب و مهم است.
کدام وجه از داستان و سوژه محوری این فیلم برای‌تان درگیرکننده بود؟
فیلم درباره بچه‌هایی است که نه پدر دارند و نه مادر و اساساً معلوم نیست سرنوشتشان چه می‌شود و چه جایگاهی در جامعه خواهند داشت. این مسئله برایم خیلی مهم بود. چرا که این این بچه‌ها عضو جامعه ما هستند. ایرانی‌اند و من به اینکه قانون‌گذار چه تصمیمی درباره این بچه‌ها می‌گیرد فکر می‌کردم. همین امر باعث شد تا سوژه برایم جذاب به نظر برسد. کارگردان فیلم خودش قاضی و حقوقدان بود و فیلم را حتی در مجلس هم نشان داد تا تلنگری به نمایندگان بزند و شاید قانونی در این مورد تصویب شود. البته نمی‌دانم در نهایت این اتفاق افتاد یا نه. به طور کل سعی داشتیم قدمی برای تصحیح قانون در این زمینه برداریم.
از نگاه شما به‌عنوان یک بازیگر، فیلم‌کوتاه چه اندازه متفاوت از سینمای بلند است؟
مدیوم فیلم کوتاه اصلاً قابل مقایسه با سینمای بلند نیست. دو جهان متفاوت هستند. اما در این فیلم نکته‌ای برایم جذاب بود؛ اینکه مضمونی انسانی و اجتماعی داشت و این مضمون با زاویه‌ای متفاوت روایت می‌شد.
شما همزمان با فیلم کوتاه «یادداشت‌های زیرزمینی» در سریال «بامداد خمار» هم ایفای نقش داشتید که در آستانه پخش در شبکه خانگی است.
بله من درگیر سریال بامداد خمار بودم، اما آقای شکوری (کارگردان فیلم‌کوتاه یادداشت‌های زیرزمینی) با تهیه‌کننده سریال، آقای قاسمی، صحبت کرده بود و ایشان بعد از فهمیدن قصه و سوژۀ «یادداشت‌های زیرزمینی» گفتند که ایرادی ندارد. ما زمان‌بندی را طوری تنظیم کردیم که بتوانم در فیلم کوتاه نیز بازی کنم.
کمی درباره نقش‌تان در این فیلم‌کوتاه بگویید که یک قاضی است؛ این تجربه برای‌تان چگونه بود؟
من قبلاً هم نقش قاضی را در سریال «دوران سرکشی» از آقای کمال تبریزی بازی کرده بودم و آن قاضی را خودم ساخته بودم. اما در این فیلم مضمون کلی اثر از نقش من مهم‌تر بود. سعی کردم خیلی طبیعی و ساده بازی کنم تا پیام فیلم بیشتر دیده شود، نه بازی من. بیشتر از اینکه بازی من در این فیلم مهم باشد اسم و رسم من برای دیده شدن مضمون آن مورد بحث بود. به طور کل اهمیت مضمون، ایده ناظر و پیام فیلم برایم در اولویت بود.
به نظر می‌رسد حوزه فیلم‌کوتاه جزو دغدغه‌های شخصی شماست و شنیده‌ایم فعالیت‌هایی هم در این زمینه دارید؛ درباره این فعالیت‌ها توضیح می‌دهید؟
من و آقای فرهاد توحیدی، خانه‌ای قدیمی واقع در محله پامنار را بازسازی کردیم و اسمش را گذاشتیم خانه اردیبهشت. از وقتی خانه بازسازی شد، حال‌وهوای فرهنگی منطقه تغییر کرده و خانه‌های دیگر هم شروع به مرمت شدند. در خانه اردیبهشت سعی داریم فیلم‌کوتاه و مستند نمایش دهیم و بعد جلسه نقد و گفت‌وگو با حضور کارگردان و مخاطبان برگزار کنیم. ما قصد داریم رفته رفته این برنامه را گسترش دهیم تا فیلم‌های کوتاه داستانی هم نمایش داده شوند، چون معمولاً فیلم کوتاه‌ها جایی برای دیده‌شدن ندارند جز جشنواره‌ها.