روزنامه همشهری نوشت: تلویزیون را روشن می‌کنی که حین شام خوردن یا چرت زدن بعد از یک روز کاری پرفشار و چند ساعت ماندن در ترافیک، دور هم با خانواده، سریال یا مستندی ببینی، اما هرچه شبکه‌های تلویزیون را بالا و پایین می‌کنی، مورد دندان‌گیری پیدا نمی‌شود که نمی‌شود.
سریال‌ها همه در شبکه آی‌فیلم انباشته شده که برای شصتمین‌بار یوسف پیامبر، پایتخت، آوای باران، مختارنامه و... را بازپخش می‌کند. شبکه‌های دیگر هم پر است از مسابقه و برنامه‌های گفت‌وگومحور که برای سازنده و تهیه‌کننده راحت‌ترین کار ممکن است؛ یک دکور ثابت و کمی هیجانی، یک مجری و چند شرکت‌کننده شناخته‌شده بازیگر یا فوتبالیست و هنرمند و چند بخش سؤال و جواب و خیلی بخواهند خلاقیت داشته‌باشند مثل مسابقه بزرگ یا مردان آهنین دهه ۷۰شمسی، چند آیتم ورزشی چاشنی آن کرده‌اند. برنامه‌های گفت‌وگومحور هم با چند مهمان ثابت در حوزه سیاست خارجی، جنگ و... دنبال می‌شود که حرف‌های تکراری را با کمی داد و بیداد به خورد مخاطب می‌دهد که مثلا متفاوت به‌نظر برسد.
وضعیت شبکه نمایش خانگی اگرچه در سریال‌سازی و زیرنویس و دوبلاژ سریال‌های خارجی کمی بهتر است، آنقدر حجم سریال‌های خشن با فیلمنامه ترسناک و سیاه در آن زیاد است که از یک‌جایی به بعد اعصاب و روان مخاطب این حجم از سیاهی را برنمی‌تابد.
مخاطبان می‌گویند از صبح تا شب با ده‌ها چالش اقتصادی، آلودگی هوا، خشکسالی و... روبه‌رو هستند و درست زمانی که به یک‌سریال با تم اجتماعی، خانوادگی و طنز نیاز دارند، باید بنشینند و لحظه ربودن یک دختر توسط سارقین، زندگی اسفناک معتادان، قتل و... را در سریالی دنبال کنند.
البته شبکه نمایش خانگی هم تلاش کرده بیشتر برنامه‌های خود را مثل تلویزیون با برنامه‌های گفت‌وگومحور و مسابقات رنگارنگ پر کند؛ از برنامه‌های آشپزی‌محور که مهمانان آن چند بازیگر ثابت سینما، تلویزیون و کمدین هستند و در همه برنامه‌ها شرکت می‌کنند تا گفت‌وگو در حوزه اندیشه، کتاب و فضای مجازی که تعدد آنها دل مخاطب را می‌زند.
خلاصه اینکه از تلویزیون و نمایش خانگی برای مخاطب، تفریح و سرگرمی درنمی‌آید و بی‌جهت نیست که اغلب مردم به‌خصوص جوانان و نوجوانان پناه برده‌اند به دیدن سریال‌ها و فیلم‌های خارجی.