احمد زیدآبادی در کانال تلگرامی خود نوشت: هند و پاکستان در آستانهٔ جنگ قرار گرفته‌اند، اما دو کشور اتمی چگونه می‌توانند با هم بجنگند؟
آنها محکوم به کاهش تنش بین خود از راه‌های دیپلماتیک هستند، زیرا جنگ بین دو کشورِ دارای زرادخانهٔ اتمی، به استفاده از تسلیحات متعارف محدود نمی‌ماند و وسوسهٔ استفاده از بمب اتم آنها را به سمت به کارگیری آن می‌کشاند!
استفادهٔ متقابل از بمب اتم، یعنی نابودی صدها میلیون انسان در شبه قاره و تمام شدن کار هر دو کشور!
هند به تصور افزایش قدرت نظامی خود، اتمی شد، اما با این کار عملاً قدرت نظامی متعارف خود را در برابر پاکستان خنثی کرد، چون اتمی شدن هند، توجیهی برای اتمی شدن پاکستان فراهم کرد.
اگر هر دو کشور غیراتمی بودند، هند در برابر پاکستان از نقطه‌نظر نظامی دست بالا را داشت، اما اکنون توازن وحشت بین آنان برقرار است؛ بنابراین اتمی شدن هند حداقل در برابر پاکستان به زیانش تمام شده است.
گذشته از این، اصلاً این دو کشوری که مردم‌شان تاریخ و سرزمین مشترکی داشته‌اند، چرا باید دائم به روی هم چنگ و دندان نشان دهند؟
دلیلش بنای هویت ملی بر اعتقادات مذهبی است. هند روز به روز آیین هندوئیسم را به عنوان مبنای هویت ملی خود تقویت می‌کند و بدین‌وسیله حقوق اتباع مسلمان خود را پایمال می‌سازد.
پاکستان هم که اساس شکل‌گیری‌اش بر اساس هویت مذهبی بوده است، با گذشت بیش از ۷۵ سال از عمرش همچنان سرگردان است. از توسعهٔ متوازن دور مانده و با انواع ستیزه‌جویی‌های فرقه‌گرایانهٔ مذهبی و افراطی درگیر است.
ظاهراً زنده نگاه داشتن روحیهٔ جنگجویی، راهی برای غفلت مردم از مشکلات مبتلابه است!
نظر شما