نامه پر از کنایه پرویز پرستویی به حسن روحانی

به گزارش تازه‌نیوز، پرویز پرستویی در نامه‌ای به حسن روحانی به بیان دو مورد از کارهایی که رئیس جمهور می‌توانسته در این دوره ۸ ساله انجام بدهد پرداخته است. متن نامه پرویز پرستویی را در ادامه می‌خوانید:

جناب آقای رئیس جمهور
دیگه ماه‌های آخر ریاست شماست
در این حدود ۸ سال هرچه کردید و نکردید برهمه ملت ایران روشن و شفاف است.
اما با قاطعیت می‌توانم بگویم که دو کار را نکردید.
یک: برای مردم فقیر و نیازمند در حاشیه شهرهای تهران و استان‌ها و کشورمان هیچ کاری نکردید.
این را با سند و استدلال می‌گویم؛ در این یک ساله شیوع کرونا که همیشه در هیئت دولت با فاصله و رعایت پروتکل‌ها می‌نشینید و برنامه‌های آنلاین می‌گذارید، بنده و گروهمان، قهرمانان یا بهتر بگویم پهلوانان کشور و جهان، با کمک‌های مردمی سفرهای دوره‌ای گذاشته‌ایم. برای توزیع ارزاق، ساختن درمانگاه، ساختن خانه برای کپرنشینان، ساختن مدرسه، پروتز برای دست‌های قطع‌شده توسط گاندوها… کل کشور را دور زدیم و می‌زنیم. آن‌چه مشاهده کردیم، فقر مطلق، بی‌خانمانی و بیکاری، بی آبی، بی هویتی (فاقدشناسنامه، کارت ملی، یارانه) نداشتن مسکن، درمانگاه، مدرسه و تغذیه بیداد می‌کند.
برای اثبات این حرف‌ها در این روزهای آخر ریاستتان یک سفر همراه ما میهمان باشید، با لباس شخصی، شک ندارم که اصلا شمارا نمی‌شناسند؛ چرا؟ چون برق ندارند که تلویزیون داشته باشند. بیایید و از نزدیک ببینید که چه کارهایی می‌توانستید بکنید و نکردید و یا به گوشتان نرسیده…
دو: در این دو دوره یک بار سراغ هنرمندان که اکثرا نقش مهمی در انتخاب شما داشتند را نگرفتید. و در این سال‌ها بخاطر حمایت ازشما مدام مورد شماتت قرار گرفتند! یک سال است سینماها و تئاترها بخاطر کرونای لعنتی تعطیل است. آیا میدانید که اهالی هنرمندان نجیب این کشور چگونه روزگار می‌گذرانند؟ بعید میدانم. هنرمندان کسانی نیستند که برای نیازشان بتوانند دست به طرف کسی دراز کنند. من خوب می‌دانم که اکثر هنرمندان تئاتر و سینما روزگار تلخ و سختی را می‌گذرانند، اکثرا فاقد مسکن هستند و لنگ اجاره خانه و سفره‌های خالی و صورت خود را با سیلی سرخ نگه می‌دارند، که البته این روزها با سیلی هم نمی‌شود صورت را سرخ نگه داشت! چرا؟ چون خونی زیر پوست نیست که سرخ شود.
بیایید یک سفر دوره‌ای در این روزهای آخر که مسئولیت دارید باهم به جاهایی که عرض کردم داشته باشیم.
بیایید سری به اهالی فرهنگ و هنر بزنید دیگر این فرصت پیش نخواهد آمد.
این‌ها که گفتم از درد بود و اطلاع‌رسانی می‌دانم که نمی‌دانید
و یا نشنیده‌اید. بیایید ببینید که چقدر مردم خوب و شریف و دوست‌داشتنی داریم.
بیایید با رعایت پروتکل‌ها
بیایید و نگران نباشید، شما را نمی‌شناسند