چه وقت در مورد ابتلای کودک به اوتیسم شک کنیم؟
اوتیسم نوعی بیماری است که در آن رفتارهای اجتماعی کودک دچار اختلال می‌شود. علائم بیماری ممکن است از خفیف تا شدید تظاهر پیدا کند. این کودکان اغلب مقدار خیلی کم و ناچیز غذا می‌خورند و ارتباط چشمی بسیار ضعیفی با اطرافیان خود دارند.
به گزارش تازه‌نیوز، در همه نوع طبقه اجتماعی و در پسران ۴ برابر نسبت به دختران دیده می‌شود. این بیماری در حدود یک نفر در هر ۱۵۰ کودک وجود دارد. علت واقعی اوتیسم هنوز شناخته نشده است. بعضی از والدین ارتباطی بین تزریق واکسیناسیون روتین و شروع اوتیسم را بیان می‌کنند ولی مطالعات علمی تاکنون این ارتباط را ثابت نکرده است.
امروزه به جای کلمه اوتیسم، از کلمه «اختلال طیف اوتیسم» یا ASD (Autism spectrum disorder) استفاده می‌شود، یعنی مجموعه‌ای از ضایعات در رشد مغزی کودکان که شامل موارد زیر است:
۱ – اوتیسم: کودکان در این دسته مشکلاتی به‌خصوص در صحبت کردن، زبان و ارتباط برقرار کردن با دیگران دارند.
۲ – سندروم آسپرگر: این دسته از کودکان مشکلات کمتری در صحبت کردن، ارتباط برقرار کردن با دیگران، فهمیدن کلمات و در صحبت کردن دارند. از کلماتی که حتی درک نمی‌کنند استفاده می‌کنند و آنها را مرتب تکرار می‌کنند.
۳ – اختلال نمویی فراگیر (PDD): این کودکان بعضی علائم اوتیسم را نشان می‌دهند ولی دارای تمام علائم جهت تشخیص بیماری نیستند.
۴ – سندروم پت: بیشتر در دختران دیده می‌شود و مشکلاتی در حرف زدن و راه رفتن پیدا می‌کنند. اغلب تا سن سه سالگی رشد و تکامل طبیعی دارند و پس از آن دچار اختلالات اجتماعی، اختلال در ارتباط با دیگران و ناتوانایی‌های دیگر می‌شوند.
علائم و نشانه‌های اوتیسم در کودکان مختلف متفاوت است و هیچ دو کودکی از این نظر شبیه هم نیستند. تعدادی هرگز قادر به حرف زدن نخواهند شد درحالی که بعضی دیگر فقط اختلال خفیفی در حرف زدن دارند. اغلب نمی‌توانند بفهمند که دیگران به آنها چه می‌گویند، قادر به شروع و ادامه صحبت نیستند و موقعی که اسم‌شان را صدا می‌زنیم هیچ عکس‌العملی نشان نمی‌دهند. قادر به ارتباط برقرار کردن با چشم‌های خود نیستند و به‌نظر می‌رسد که از اطرافیان خود بیزارند.
این کودکان اغلب اقدام به آزار و اذیت خود می‌کنند مثلا سر به دیوار می‌کوبند، گاز می‌گیرند یا خشمگین و عصبانی هستند. در بازی‌ها معمولا به تکرار بازی می‌پردازند و تمایلی به خلاقیت و ابتکار و تنوع در بازی ندارند.
اغلب در بازی با اسباب‌بازی از تکه یا قسمتی از وسیله‌ای مانند تایر یا قطعه‌ای از اسباب‌بازی استفاده می‌کنند و از تکرار آن لذت می‌برند. اغلب به انواع بو، صدا، روشنایی و لمس حساسیت زیادی نشان می‌دهند.
این بیماری معمولا در سه سال اول عمر و گاهی زودتر شروع می‌شود ولی معمولا تا زمانی که کودک وارد دبستان نشود، به‌خوبی شناخته نمی‌شود، بنابراین اگر کودکان در سنین پایین در حرف زدن تاخیر دارند یا رفتارهای غیرمعمول نشان می‌دهند باید به این بیماری فکر کرد.
اگر موارد زیر در کودکان دیده شود، اقدام به موقع ضروری است:
۱ – تا سن دوازده ماهگی
اگر نتواند به اشیائی که روی آن دست می‌گذاریم نگاه کند.
کلمه ماما و بابا و یک کلمه دیگر را بیان نکند.
۲ – تا سن ۱۸ ماهگی
اشیا مورد علاقه‌اش را نشان ندهد.
در حدود ۱۰ کلمه را به درستی بیان نکند.
به عروسک خود غذا ندهد و بازی‌هایی از این قبیل.
۳ – تا سن ۲۴ ماهگی
قسمت‌های مختلف بدن را از روی عکس یا انسان نشان ندهد.
در حدود ۵۰ کلمه را بیان نکند و جمله‌ای با ۲ کلمه نگوید.
رفتار بچه‌های بزرگتر و بالغین را تقلید نکند.
۴ – تا سن ۳۶ ماهگی
در بازی‌های دسته‌جمعی شرکت نکند.
جمله‌ای سه کلمه‌ای نگوید.
با عروسک خود موقع بازی حرف نزند.
۵ – تا سن ۴۸ ماهگی
نام خود را نگوید.
سوالاتی مانند کی، کجا و چه موقع را بیان نکند.
جملاتی با ۵ یا ۶ کلمه نگوید.
هیچ نوع تست آزمایشگاهی برای تشخیص این بیماری وجود ندارد. اگر یک کودک در خانواده مبتلا به اوتیسم باشد، احتمال ابتلای دیگر کودکان ۳ تا ۷ مرتبه بیشتر از حالت طبیعی است. معمولا MRI می‌تواند به تشخیص کمک کند.
منبع: سلامت
بیشتربخوانید:
